Telin ardından bakıyorum dışarı,

Bir çocukluk gelip geçiyor yüzümden

Biraz heyecan çokça korkuyla

Neden düşünüyorum bu kadar ''Geleceği''

Neden bu kadar önemli oysa ''Şu an'' YOK kendisi..

En yumuşak minderi O'na ayırdım

En canlı renkleri,

En nakışlı döşekleri,

Tahtı boştu,
''Gelecekti'' kendisi...

Kenarları keskin bir pervane,
Bordo yeşil divane,

Sırtımda da taşıdım hürmetle,

Yürümeyi de bilirdi kendisi...

Nefesime en yakın,
Gömleğimin üst düğmesi,
Büyüyünce de giyer diye alınan o büyük ayakkabı misali
hantal idi...
Gelecek idi..
Ağır idi...
taşıdım durdum
Niye ki?
Oysa biliyordum ''O an'' yoktu kendisi...