Katlı duran

öylece katlı
duruyor dolapta
yumuşak
sakin
kendinden emin
sanki hiç giyilmemiş,
kollarını boynuma dolamamış,
göğsünde beni uyutmamış gibi...
ne tuhaf
ne hafızasız
ne aptal
bir kazak...

sana  kalp
sana nefes
sana can
lazım
üstüme giysem
olmazsın

kalksam
evi havalandırsam
dolapları boşaltsam
kalpsiz
ne var
ne yoksa
atsam
atsam
atsam

sonra kendime bir kahve yapsam
ev soğumuş olur pencereler açık olunca
üzerime bir battaniye alsam
bir güzel ağlasam
boş dolabım kalbime dokunsa
sonra sarılır
omzumdan öperim kendimi
derim ki
zaten o kazak
sana göre değildi